Het basismodel van de nieuwe MacBook Air voor 99.990 roebel heeft slechts zeven GPU-kernen in plaats van acht. Apple probeert zwakkere processors te verbeteren door één core uit te schakelen. Het proces wordt clustering genoemd.
Interessant is dat de duurste MacBook Air-configuratie voor 124.990 roebel 8 cores van de centrale processor en 8 cores van de GPU heeft, zoals het basismodel van de 13-inch MacBook Pro (vanaf 129.990 roebel) en de nieuwe Mac mini. Beide MacBook Air-modellen hebben een 8-core CPU met 4 performance cores en 4 efficiency cores. Er is ook een 16-core Neural Engine.
Processor pooling is een gangbare praktijk. Mogelijk zijn niet alle processorcores functioneel. Gebruikers kunnen uitgeschakelde kernels meestal niet zelf activeren.
Geen enkel productieproces van een processor is perfect. Hoe kleiner het proces, hoe moeilijker het wordt om de ideale processor te creëren. Wanneer de productie op nanoschaal plaatsvindt, zullen zelfs de meest steriele kamers er extra microscopische elementen aan toevoegen. Bedrijven streven er vaak naar om de krachtigste chip te maken en vervolgens worden mislukte resultaten geselecteerd voor de zwakste modellen. Identieke processors worden ingedeeld in twee delen.
Het gaat om geld besparen. Apple vraagt TSMC niet om een 7-core GPU-versie van de M1-processor te maken in plaats van een 8-core GPU. In plaats daarvan gebruikt het bedrijf chips met licht beschadigde GPU’s die alleen werken met 7 van de 8 cores, dit zijn de processors die de basis MacBook Air van stroom voorzien.
Dit is niet de eerste keer dat Apple deze tactiek gebruikt. De A5-processor van de vierde generatie Apple TV bevat twee kernen, maar een ervan is eenvoudigweg uitgeschakeld. En voor de iPad Pro 2020 gebruikte het bedrijf de vorige generatie A12X-processor met 8 cores, genaamd A12Z, om een extra GPU-core toe te wijzen.
zie vergelijkbare
MacBook Air
