Er was een tijd dat Android-skins absoluut slecht waren. Fabrikanten probeerden zelf iets uit te vinden, maar het bleek zo-zo. Huawei, Oppo, Vivo en zelfs Samsung kwamen met iets dat op zijn minst moeilijk te gebruiken was. Het leek alsof merken het gewoon niet konden laten om stock-Android om te zetten in iets heel vreemds en visueel onaantrekkelijk. Maar de jaren verstreken, de generaties smartphones veranderden en de evolutie van de hoesjes leidde er geleidelijk toe dat ze bruikbaar werden. Nu kan dit in sommige gevallen zelfs comfortabel. Maar zijn alle schelpen zo goed of zijn er die nog niet uit het verleden zijn voortgekomen?
Waarin verschillen de telefoons van elkaar?
De hoesjes van fabrikanten zijn in ieder geval goed omdat ze vaak een concurrentievoordeel bieden en echte verschillen tussen smartphones bieden. Nu heeft iedereen op dezelfde processors, ongeveer dezelfde camera’s en ongeveer hetzelfde geheugen. En alleen de schaal maakt het verschil. Vooral als het gaat om functies die niet iedereen heeft.
Nu alles heel goed is geworden en ontwerpers, samen met marketeers en ontwikkelaars, hard hebben gewerkt om hun shells te verbeteren, hebben ze iets bereikt, kunnen we zeggen dat er slechte shells zijn?
slechte Android-shells
Ten eerste, wat is precies een slechte Android-shell? Afhankelijk van wat je schrijft in onze Telegram-chat, zijn de belangrijkste tekenen van een goede of slechte shell het uiterlijk, het aantal (en kwaliteit) functies, de wijzigingen die in het basissysteem zijn aangebracht en de hoeveelheid bronnen die het verbruikt. Vanuit dit perspectief zijn er verschillende voorbeelden van defecte projectielen.
Op een gegeven moment was Samsung’s TouchWiz wijdverbreid dankzij het succes van telefoons zoals de Galaxy S3 en andere. Samsung deed alles mooi en aantrekkelijk, maar veel van wat er in die schil zat, hoewel het interesse wekte, maar de prestaties van de smartphone sterk beïnvloedde. Dit was een hardnekkig probleem met vroege Galaxy-telefoons tot TouchWiz is niet vervangen in Samsung Experience, die debuteerde op Galaxy S7…
Hetzelfde kan gezegd worden van Huawei’s EMUI. Om precies te zijn, over wat het 5-6 jaar geleden was. Kortom, “maximale functies, minimale prestaties”. Veel van degenen die destijds smartphones van dit merk gebruikten, maar deze onlangs hebben bijgewerkt, begrijpen waar ik het over heb.
Dit zijn slechts twee voorbeelden van hoe functies en prestaties verband houden. Door veel functies in de telefoon te stoppen, offeren fabrikanten vaak systeembronnen op, zoals RAM, interne opslag en meer.
Sommige fabrikanten misten niet alleen de expertise om de schaal tegelijkertijd mooi, functioneel en productief te maken, ze misten ook de verbeeldingskracht. Bijvoorbeeld Xiaomi, dat in de vroege stadia van zijn ontwikkeling gewoon iOS kopieerde.
Natuurlijk is er niets mis met het kopiëren van een populairder besturingssysteem als er mensen zijn die het leuk vinden. Maar als je het uiterlijk kopieert, moet je misschien nadenken over hoe je functies kopieert en niet het wiel opnieuw uitvindt dat alles verprutst?
Hoe Android in 10 jaar is veranderd
Als we het hebben over een eerdere periode, het begin van de jaren 2010, hadden de fabrikanten gewoon geen keus. Android was toen nog niet zo functioneel als nu, en kon daarom simpelweg niet die features bieden die fabrikanten zonder veel ervaring op dit gebied voor zichzelf hadden genomen. Het eenvoudigste voorbeeld is ondersteuning voor dubbele simkaarten, het bijhouden van gegevensgebruik, batterijbesparende modus en multitasking. Nu wordt dit allemaal door Android zelf gedaan, en daarom worden de skins steeds decoratiever. Ze behouden nog steeds individuele functies, maar het zijn er niet zoveel als voorheen.
En over het algemeen is het nu duidelijk voor alle functies die smartphones hebben, maar toen was het nodig om te laten zien dat Android beter is dan iOS door mensen enig “klatergoud” te geven om de aandacht te trekken.
En ook gebruikers begonnen van de fabrikant niet alleen de vaak onnodige functies te eisen, maar ook de algehele prestaties. Dit is de reden waarom optimalisatie een zeer belangrijk onderdeel is geworden van elke Android-telefoonshell. We zien zelfs talloze voorbeelden van hoe Huawei, Samsung en Xiaomi algoritmen voor machine learning hebben geïntroduceerd die analyseren wat je doet en proberen het besturingssysteem precies te maken wat je nodig hebt.
Enkele voorbeelden van geweldige Android-skins zijn nu OneUI van Samsung, EMUI van Huawei (10), OxygenOS van OnePlus en zelfs ColorOS van Oppo (7). Al deze skins bieden hun eigen unieke stijl en functionaliteit zonder een enorme impact op de prestaties te hebben.
Waarom is naakt Android goed?
Door naar Android te linken zonder dieper te graven en na te denken over hun eigen gevallen, kunnen fabrikanten ook updates uitrollen naar nog oudere apparaten. Tegelijkertijd wordt de uitvoertijd verkort. Een voorbeeld is Nokia, waarvan er vele werk op android 10…
Maar niet alles is zo eenvoudig als ik het beschreef. Er zijn van die schelpen waarvan de taak is teruggebracht tot iets heel anders. Realme en Redmi hebben de afgelopen jaren grote vooruitgang geboekt met hun skins, maar het meeste van dat goede werk komt neer op reclame. Enerzijds is daar niets mis mee, vandaar dat merken reclame maken voor goedkopere toestellen. Ze zeggen echter niet meteen dat “de smartphone goedkoop is, maar we gaan uitzoeken hoe we het gewenste prijsverschil kunnen krijgen”. Daarom hebben gebruikers een zeer onaangename nasmaak.
Er zijn nog andere voorbeelden van afschuwelijke schelpen. Voor alle voordelen van Vivo moet worden opgemerkt dat de FunTouchOS (zelfs de naam is stom) aanzienlijk verliest in vergelijking met concurrenten. Van alle moderne merken komt het waarschijnlijk het dichtst in de buurt van wat je een defecte schaal zou kunnen noemen.
Deze shell legt nog steeds veel nadruk op iOS. Hier zijn slechts het besturingssysteem van Apple dat dit lang geleden heeft verlaten, en Vivo houdt vast aan verouderde elementen. En de elementen die relevant zijn, zijn niet de beste op iOS. Een menu in Apple Control Center-stijl is de moeite waard. Ook pictogrammen in iOS-stijl die niet goed passen bij al het andere.
We hebben het alleen over die smartphones die als nieuw en relevant kunnen worden beschouwd. Maar er zijn ook veel goedkope Chinese apparaatmerken waarvan de fabrikanten geen fantasie of geld hebben om uit de jaren 2010 te komen. Over het algemeen is alles mis met hen. Dit laat maar weer eens zien dat het nu heel moeilijk is om smartphones te gaan produceren en concurrerend te zijn. Voorbeelden van veel merken, waaronder LeEco, bewijzen dit. Dit is echter een heel ander verhaal. Wellicht zullen we dit in de nabije toekomst bespreken.
