De M1-chip van Apple hoeft niet langer zijn technische superioriteit ten opzichte van Intel te bewijzen: met een tot 5x lager stroomverbruik kan hij vergelijkbare of zelfs betere prestaties leveren dan de oudere Core iX in Macs.
Maar meer dan de ruwe cijfers, heeft de indruk van snelheid niet alleen te maken met de rekencapaciteiten van de processors. Zoals onthuld door de specialist Howard Oakley in een forum grotendeels vol met voorbeelden, dit gevoel van opnieuw geactiveerde taken in deze machines is voornamelijk gekoppeld aan de Quality of Service (QoS in het Engels). In een notendop, QoS gaat over het laten samenwerken van hardware en software om beter te kunnen voldoen aan de behoeften van gebruikers.
Achter dit concept gaat eigenlijk een zeer geavanceerd prioriteitsbeheersysteem schuil. In macOS Big Sur krijgt elke taak een serviceniveau toegewezen: achtergrond, nutsvoorziening, gebruiker geïnitieerd, ja gebruikerInteractief, van minst belangrijk naar hoogste prioriteit. Een back-up zal bijvoorbeeld meer op de achtergrond staan, terwijl een render in Final Cut Pro in userInteractive staat. Niets nieuws tot nu toe, deze behandeling bestaat in zowel Intel als Mac M1.
Maïs deze bewerking is drastisch verbeterd op de Apple-chip dankzij de BIG.little-architectuur, nogmaals, niets nieuws: in de M1 zijn de 8 cores in tweeën verdeeld. Aan de ene kant 4 hartjes Sneeuwstorm ineffectief maar zeer efficiënt, en aan de andere kant, harten Vuurstorm, krachtig maar meer energie-intensief. Je ziet het vervolg aankomen: Door de meest bescheiden taken toe te wijzen aan de meest energiezuinige cores, zijn de snelle cores altijd op hun maximale vermogen beschikbaar.. Op een Intel-chip (om heel kort te schetsen), zal macOS taken toewijzen aan de pyfometer met de beschikbare harten is het aan de chip om de behandelingen zo goed mogelijk te managen. Maar in de praktijk worden alle cores op dezelfde manier gebruikt en geen enkele is echt 100% beschikbaar voor een veeleisende taak tegelijk T.
Bij de aangekomen, deze volledig geladen Macs lijken sneller te reageren, zelfs als sommige achtergrondtaken wat langzamer zijn dan bij Intel. Maar voor de gebruiker is het dit gevoel van reactiviteit dat telt en voor onze collega’s van ArsTechnica om de parallel te trekken met de planner. Volledig eerlijke staart (cfq), geïntroduceerd in de Linux-kernel in de jaren 2000, en toen onlangs met pensioen: dit systeem dat het in de rij staan volledig eerlijk zou moeten maken, is voorbij contraproductief in gebruik, en had de neiging om het systeem langzamer te maken voor de gebruiker.
Laatste belangrijke punt om dit alles correct te laten werken: Het is aan de ontwikkelaars om de juiste prioriteiten toe te kennen aan de verschillende taken van hun applicaties.. Als alles als urgent wordt beschouwd (voor de best mogelijke prestaties), verliezen alle andere programma’s het. Integendeel, als de prioriteiten correct zijn ingesteld, zal de Mac sneller verschijnen, zelfs als bepaalde berekeningen (zoals het comprimeren van een bestand, bijvoorbeeld uitgevoerd door Oakley) iets langzamer zullen zijn dan bij Intel.
