Van alle vele voorbeelden van technologie die wordt gebruikt om sociale en recreatieve activiteiten over de hele wereld te verbeteren, is online daten zeker een van de meest voor de hand liggende. Miljoenen potentiële partners bezoeken regelmatig deze websites, buigen zich over profielen en maken contact met volslagen vreemden. Het feit dat zoveel mensen ervoor kiezen om deel te nemen aan deze activiteit is een duidelijke indicator dat op deze manier succesvolle en betekenisvolle relaties kunnen worden gesmeed.
De voordelen van het gebruik van internet zijn duidelijk. Wat is een handiger manier om te communiceren met mensen met wie je misschien aan het daten bent, dan door lijsten met profielen te bladeren vanuit het comfort van je eigen huis of favoriete coffeeshop? Er is ook een breed scala aan verschillende sites om uit te kiezen, afhankelijk van de pasvorm die nodig is voor uw specifieke datingvoorkeuren. Privacy is gegarandeerd en de aard van potentiële partnerrotatie betekent dat gebruikers geen genoegen hoeven te nemen met een beperkt aantal kandidaten. Ze kunnen de flexibiliteit hebben om een willekeurig aantal mogelijkheden te onderzoeken, en de technologie achter deze datingsites is geschikt voor snelle beslissingen. Sommige van de beste datingsites laten hun leden door profielen bladeren en scrollen door totdat ze er een tegenkomen die hun aandacht trekt.
Maar is er meer aan hun succes dan leden die interactie hebben met een willekeurige reeks gewillige partners? Natuurlijk. En de matchmaking-functionaliteit die in deze sites is ingebouwd, zorgt voor een grote kans dat mensen alleen worden gematcht met iemand die compatibel is. Dus wat is de technologie achter de complexe algoritmen die deze sites implementeren? Allereerst is het een wetenschappelijke graad. In feite zijn datingalgoritmen terug te voeren op een Amerikaanse student die streed voor zijn proefschrift aan de Universiteit van Californië, terwijl hij tegelijkertijd datingsites doorzocht tot in de kleine uurtjes. Om te beginnen voerde ik berekeningen door een grootschalige computer; aan de andere kant vulde ze online vragenlijsten voor leden in die bestonden uit lange lijsten met voorkeuren en voorkeuren met betrekking tot haar ideale partner. Plotseling realiseerde hij zich het duidelijke verband tussen de twee activiteiten. Het beantwoorden van gedetailleerde vragen over de relaties leverde een complexe dataset op die vergelijkbaar was met de programma’s die ik in de academische wereld uitvoerde.
Hij begon denkbeeldige profielen te maken op datingsites en vervolgens computerprogramma’s te bouwen om vragen van compatibele gebruikers te beantwoorden. Zo kwam je erachter hoe een typisch systeem matches creëert. Vervolgens werd een diepgaande analyse van duizenden gebruikers uitgevoerd, die werden ingedeeld in gelijkgestemde groepen op basis van hoe ze de vragen van het sitebeheer beantwoordden. Nadat hij zijn online profiel had aangepast aan de optimale matchmaking-criteria, ontdekte hij dat hij overspoeld werd met berichten.
Deze jonge Californiër liet zien dat het proces om gelijkgestemde vreemden bij elkaar te brengen een nogal gecompliceerde onderneming was, maar dat computerprogrammering het mogelijk maakte om aanpassingen te maken. Een datingservice was niet anders dan andere webplatforms die technologie gebruikten om hun potentiële klanten te analyseren, zoals die in de financiële sector.
De opkomst van dating-apps en -websites heeft geleid tot een overeenkomstige toename van complexe wiskundige algoritmen. Maar sommige populaire sites zetten nog steeds de achtervolging in in plaats van te vertrouwen op deze nauwgezette matchmaking-technieken. Tinder beschikt over systemen die eenvoudig laten zien waar andere gebruikers zich geografisch bevinden. Op die manier kunnen mensen die niet zo geïnteresseerd zijn in small talk proactief blijven om potentiële partners te ontmoeten. Het is aan de gebruiker om te beslissen of de gepresenteerde persoon het leuk vindt, in plaats van dat een computerprogramma deze suggestie voor hem doet.
